Αβαδδών ο εξολοθρευτής

[...] Σ' αυτό εδώ το μυθιστόρημα, φαινομενικά (και σε πρώτη ανάγνωση), ασύνδετα μεταξύ τους κεφάλαια βρίσκουν τη συνοχή τους και την αλληλουχία τους -όσο προχωρά η ανάγνωση- και με τη βαθμιαία σύνδεση γεγονότων και προσώπων (αυτό που λέμε "μυθιστόρημα"), αλλά και με τη βοήθεια του φιλοσοφικού στοχασμού που προσδιορίζει, επικαθορίζει, διαπερνά και εντέλει, υπερβαίνει τα καθαρά μυθιστορηματικά στοιχεία.



Υπάρχουν λίγο πολύ τα πάντα στη συγκρότηση αυτού του βιβλίου: Μυθιστορία, φιλοσοφικός στοχασμός (από τη μεταφυσική μέχρι τον υπαρξισμό, περνώντας από ορισμένες μαρξιστικές απόψεις), ιστορικές και πολιτικές αναφορές, ψυχολογικές αναλύσεις, αυτοβιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα, χρονικό, κ.α., έτσι που να μην είναι αναντίστοιχη αυτή η συγκρότηση προς το χαρακτηρισμό που δίνει ο ίδιος ο Ερνέστο Σάμπατο σ' αυτό εδώ το έργο του: "Ολικό μυθιστόρημα" ("Novela total").



Ένα κύριο χαρακτηριστικό του "Αβαδδών ο εξολοθρευτής" είναι ότι ο ίδιος ο συγγραφέας είναι ο "πρωταγωνιστής" μέσα στο έργο του, έχοντας το ρόλο του Αγγέλου της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, είτε μιλώντας στο πρώτο ή το τρίτο πρόσωπο για τον εαυτό του, είτε ταυτιζόμενος (κάποτε, εν μέρει ή, σπάνια και προς στιγμή ολοκληρωτικά - όμως αυτό, ας το ανακαλύψει ο αναγνώστης) με ορισμένα από τα πρόσωπα του μυθιστορήματος. Εύκολα θα μπορούσε να αποφανθεί κανείς ότι έχουμε να κάνουμε με μια μορφή μυθιστορηματικής "πνευματικής αυτοβιογραφίας".

[...]



(από την εισαγωγή του Μανώλη Παπαδολαμπάκη)