Από ήλιο και στάχτη

Υπήρξαν -και υπάρχουν- υπέροχοι άνθρωποι. Που βάζουν το χέρι τους στη φωτιά για να σώσουν απ’ τις φλόγες της τη ζωή. Και υπήρξαν -και υπάρχουν- ελεεινά τέρατα. Που ανάβουν με το χέρι τους τη φωτιά για να λιώσουν μες στις φλόγες της τη ζωή. Ο συγγραφέας περιφέρεται, απ’ τη μια, στα τοπία της βαθιάς κι ασυννέφιαστης φυσικής ανθρωπιάς, εκεί που οι άνθρωποι έχουν μάθει να δίνουν χωρίς να περιμένουν ανταμοιβή και αναγνώριση. Και περιπλανιέται, απ’ την άλλη, στους φλεγόμενους τόπους, εκεί που η ναζιστική κτηνωδία γκρεμίζει και δολοφονεί χωρίς να λογαριάζει όρια και κανόνες. Η διαδρομή απ’ την άγνοια στη γνώση κι απ’ την πλάνη στην αλήθεια είναι μια δοκιμασία σκληρή. Μα είναι απόλυτη ανάγκη να τη διανύσει απ’ την αρχή ως το τέλος με τα μάτια της ψυχής του ανοιχτά εκείνος που θέλει να μάθει ποιος είναι και να βγει νικητής μες απ’ τα κάθε λογής οδοφράγματα που ορθώνονται μπρος του. Κι όταν πλησιάσει και νιώσει τον πόνο του άλλου, τον πόνο του ανίσχυρου και ανυπεράσπιστου, είναι βέβαιο πως θ’ ανοίξει όλα τα παράθυρα της ψυχής του για να λάμψει μέσα της η αλήθεια. Και θα κρατά κι ένα φως πάντα ανοιχτό για να φωτίζει μ’ αυτό το δρόμο προς την ελπίδα και την ανθρωπιά.